Luis Bacalov

Biography

Luis Bacalov werd in 1933 geboren als zoon van Bulgaarse immigranten in de provincie Buenos Aires. Op vijfjarige leeftijd stuurde zijn vader hem op pianoles. Zodra hij op eigen benen stond, speelde Luis als pianist in concerten in Buenos Aires en later Colombia. Op 20-jarige leeftijd kwam hij naar Spanje, dat hij al snel inruilde voor Parijs. In 1955 verhuisde hij naar Italië – hij nam later ook de Italiaanse nationaliteit aan –, waar hij zich opwerpte als arrangeur in de lichte muziek voor het platenlabel RCA-Italia. Samen met Ennio Morricone was hij daar in de jaren 60 een toonaangevende medewerker. Waar Morricone zich vooral toelegde op filmmuziek en daarnaast arrangementen maakte voor zangers van lichte muziek, was de roeping bij Bacalov omgekeerd: het grootste deel van zijn carrière was hij arrangeur voor grote namen van het Italiaanse chanson zoals Rita Pavone, Claudio Baglioni, Gianni Morandi, Fabrizio De Andrè en vele anderen.Eerder tussendoor begon Bacalov voor films te componeren, al zou hij uiteindelijk toch meer dan honderd film- en televisiepartituren creëren. Hij tekende onder meer voor de muziek van Damiano Damiani’s La noia (1963), van Pier Paolo Pasolini’s Il vangelo secondo Matteo (1964), van Luigi Zampa’s Una questione d’onore (1965), van Renato Castellani’s Questi fantasmi (1967), van Elio Petri’s A ciascuno il suo (1967). In de jaren 60 schreef hij ook voor de toen florerende spaghettiwesterns, zoals Django (Sergio Corbucci, 1967), Quién sabe (Damiani, 1967) en I quattro del pater noster (Ruggero Deodato, 1969). Quentin Tarantino plukte uit Bacalovs repertorium voor de soundtracks van Kill Bill: Volume 1 (2003), Kill Bill: Volume 2 (2004) en Django Unchained (2014). Terwijl Morricone een heel herkenbare westernstijl creëert waarvan hij weinig afwijkt, zijn Bacalovs westernthema’s gevarieerder: Il grande duello (Giancarlo Santi, 1972) heeft bijvoorbeeld een Morricone-sound, terwijl andere eerder Amerikaanse westerns oproepen. Bacalov verzorgde eveneens de muzikale achtergrond voor de golf Italiaanse crimi’s van de jaren 70. Daarvan is in België alleen Colpo in canna (Fernando Di Leo, 1975) uitgebracht. Later nam hij de draad op van de pas overleden Nino Rota voor Fellini’s La città delle donne (1980).Bacalov wijdde zich eveneens aan andere muziekvormen, zoals musical (Mosè, principe del deserto, 2000), ballet en dans (Y Borges cuenta que, 2008 en Con el respiro del Tango, 2014) en opera (Estaba la madre, 2009). Verder was hij een gewaardeerd symfonie-orkestleider. Naar aanleiding van de 30ste verjaardag van zijn Oscar stelde Luis Bacalov een recital samen, ‘Poetry soundtrack’, waarin hij in een minimaal arrangement partituren uitvoerde uit films van Pasolini, Fellini, Troisi en Tarantino, begeleid door gedichten, anekdotes en bedenkingen verbonden aan de filmmakers. Hij stierf in Rome op 15 november 2017 op 84-jarige leeftijd.